قبل از هر چیز، امیدوارم تجاری‌شدن بسته‌ها، آخرین راه‌حل باشه و راه‌حل‌هایی که در پاسخ‌های این پرسش پیشنهاد شده، جایگزین تجاری‌سازی بشه.
در بحث فروش محصولات، من همیشه طرفدار استراتژی «قیمت کمتر، سود بیشتر» هستم. اتاقی ۴ نفره در یک خوابگاه دانشجویی رو در نظر بگیرید که بهشون گفته شده پایان‌نامه‌هاشون رو با زی‌پرشین حروف‌چینی کنن. اگه قیمت زی‌پرشین بالا باشه، با توجه به وضعیت اقتصادی دانشجوها و همچنین به خاطر نبود قانون کپی‌رایت در ایران، بدون شک، این ۴ نفر، یک نسخه رو خریداری می‌کنن و ۴ نفری ازش استفاده می‌کنن؛ حتی ممکنه همین یک نسخه رو هم نخرن و از اتاق‌های بغلی‌شون بگیرنش؛ اما اگر قیمت زی‌پرشین پایین باشه، مثلاً در حد قیمت یک فلش‌مموری یا یک کتاب درسی ۵۰۰ صفحه‌ای، امکان اینکه هر کدوم یک نسخه خریداری کنن، خیلی بالا می‌ره.
نکته دیگه اینکه نباید ملاک قیمت‌گذاری برای فروش محصولی توی ایران، بر مبنای قیمت دلار باشه؛ همون‌طور که یک ایرانی هم که محصولی رو برای خارج از ایران تولید می‌کنه، نباید ملاک قیمت‌گذاریش ریال باشه. همه به خوبی می‌دونیم که در ۲-۳ سال اخیر، ارزش ریال نسبت به دلار به شدت کاهش پیدا کرده و لذا قدرت خرید محصولات خارجی برای ایرانی‌ها کاهش پیدا کرده.
نکته آخر اینکه تا اونجایی که من می‌دونم، در بازار نرم‌افزارها، قیمت یک نرم‌افزار، چه برای یک کاربر عادی و چه برای یک سازمان یا شرکت تجاری که ممکنه ماهانه درآمد میلیونی از اون نرم‌افزار داشته باشه، یکسانه.
با این توضیحات، قیمت پیشنهادی من، چیزی بین ۲۰ تا ۴۰ هزار تومنه. بدیهیه که این قیمت پایین به هیچ‌وجه به این معنی نیست که ارزش واقعی زی‌پرشین همین قدره؛ بلکه به این معنیه که قیمت نرم‌افزار در ایران در حدود همین مقداره.
اگه این قیمت روی زی‌پرشین گذاشته بشه، من فکر می‌کنم همه می‌تونن یک نسخه از اون رو بخرن و با وجدانی راحت ازش استفاده کنن. یادمون باشه ما در مورد کشوری صحبت می‌کنیم که در اون، گرون‌ترین نرم‌افزارهای دنیا با قیمت‌های زیر ۲۰ هزار تومن خریداری می‌شن.
