سلام
فکر می‌کنم مشکل به خاطر طولانی بودن سطر آخر و نیز به علت پرشی است که در انتهای سطر برای رفتن به سطر بعد ایجاد می‌شود.
برای این گفته دلیل هم دارم. تو این‌طور موارد ماکروی \nolinebreak می‌تواند مناسب باشد. حتی اگر آن را با کمترین حساسیت (1) و به صورت زیر هم به کار ببریم چنین مشکلی به وجود نمی‌آید.
\nolinebreak[1]
بدون در نظر گرفتن جزییات تعریف این ماکرو در لاتک به صورت زیر است:
\ifvmode
\@nolnerr
\else
\@tempskipa\lastskip\unskip
\penalty\@M
\ifdim\@tempskipa>\z@
\hskip\@tempskipa
\fi
\fi
تا اونجای بسیار کمی که من از دستورات تک اگاهی دارم کاری که این ماکرو
در ابتدا انجام می‌دهد صادر کردن پیام خطاست چنان‌چه در حالت عمودی به کار گرفته شود.
این دستور در حالت افقی آخرین پرش را ذخیره می‌کند و پنالتی 1000 صادر می‌کند.
\penalty\@M = \penalty 1000
و .....
پوزش اگه در توضیحاتم مشکلی هست و ممنون میشم دوستان اگر خطایی هست بفرمایند تا استفاده کنیم. پس با این توضیحات داریم:
کد شما:
\documentclass[12pt,a4paper]{article}
\usepackage[top=25mm, bottom=25mm, left=20mm, right=20mm]{geometry}
\usepackage{bidipoem}
\usepackage{quran}
\usepackage[localise]{xepersian}
\settextfont[Scale=1.2]{Yas}
%\settextfont[Scale=1.25]{IRXLotus}
\defpersianfont\quranfont[Scale=1.1]{Scheherazade}
\makeatletter
\bidi@preto\qurantext{\quranfont}
\makeatother
\newcommand\qadd[2]{\quranfont﴿\surahname*[#1] #2﴾}
\title
{مولوی و ''مدح و قدح``}
\author{به نام خدا\\س. موسوی}
\date{\today}
\newcommand*{\poet}[1]{%
\noalign{%
\vskip 10pt
\hfill \footnotesize(#1)
}}
\linespread{1.5}
\begin{document}
\maketitle
\renewcommand\poemcolsepskip{1.0cm}
مدح و مدیحه‌سرایی در تاریخ بشر سابقهٔ طولانی دارد. تمجید و تحسین برای آدمی چیز مطبوعی است. مولوی در این زمینه می‌گوید که:
\begin{traditionalpoem}
آدمی اوّل حریصِ نان بُوَد & زان که قُوت و نان ستونِ جان بُوَد \\
سوی کسب و سوی غصب و صد حِیَل & جان نهاده بر کف از حرص و اَمَل \\
چون به نادر گشت، مُستغنی ز نان & عاشقِ نام‌ست و مدحِ شاعران\زیرنویس{
\setlatin ۴/۱۱۹۰-۹۲، تصحیح موحد}
\end{traditionalpoem}
انسان در ابتدا، به دنبال رفع نیازهای اولیه خود می‌رود، تا بتواند به زیست خود ادامه دهد، پس از آن که آنها مهیا گشت، آنگاه در پی آوازه است و تحسین شاعران. این تشخیص مولوی عین صواب است، چرا که پاره‌ای از شاعران شعر خود را پیش شاهان می‌آوردند به امید این که خلعت و اِکرام و جاه دریافت کنند. یعنی آنها از همین ویژگی آدمی استفاده و یا سوء استفاده می‌کردند. ناصر خسرو در همین زمینه می‌گوید که:
\nolinebreak[1]
\begin{traditionalpoem}
من آنم که در پایِ خوکان نریزم & مر این قیمتی دُرِّ لفظِ دَری را
\end{traditionalpoem}
یعنی آنها از همین ویژگی آدمی استفاده و یا سوء استفاده می‌کردند. ناصر خسرو در همین زمینه می‌گوید
\begin{traditionalpoem}
من آنم که در پایِ خوکان نریزم & مر این قیمتی دُرِّ لفظِ دَری را
\end{traditionalpoem}
به فاصله ابیات از متن‌های بالای آنها دقت کنید. آیا این رفتار طبیعی است.
\end{document}
خروجی شما:
موفق باشید. مددپور
