سلام
ابتدا به مثال‌های زیر توجه کنید:
\documentclass[12pt]{report}
\usepackage{xcolor}
\begin{document}\noindent\Huge
\begin{itemize}
\item[1.] This is normal text with {\color{red}\emph{text}}.
\item[2.]
\textit{This is italic text with {\color{blue}\emph{text}}}
\item[3.]
\textsf{This is sans-serif text with {\color{magenta}\emph{text}}}
\item[4.]
\texttt{This is typewriter text with {\color{purple}\emph{text}}}
\end{itemize}
{\color{red}\verb|\textit{} v.s \textsl{}|}\\
Test te{\color{blue}x}t\\
\textit{Test te{\color{magenta}x}t}\\
\textsl{Test te{\color{purple}x}t}
\end{document}
با این خروجی:
پس می‌بینید که در جاهای مختلف دستور\emph رفتارهای مختلفی داره و الزاماً متن رو ایتالیک نمی‌کند.
در کل برای تاکید بر متن در حالات مختلف است.
یکی از دلایل کاربردش تقریبا جایگزینی برای دستور \underline{text} است که کمی متن رو پایین‌تر می‌کشه که راههایی براش وجود دارد که در حیطه‌ی پاسخ به این سوال نیست.
اما در مورد تفاوت slanted و italic:
حالت slanted یک حالت مورب‌تری از حالت ایتالیک است.
به عبارت دیگر شکل ظاهری حروف تقریباً یکی است اما شیب‌دارتر است (به تفاوت نمایش xها در نمونه‌ی دوم توجه کنید).
این رو هم اضافه کنم که برخی از قلمهای sans-serif (برای مثال پیش‌فرض لاتک که کامپیوترمدرن هست) دارای قلم ایتالیک واقعی نیستند بلکه فقط یک نسخه شیب دار از شکل رومن هستند. پس به نوع فوت هم بستگی دارد.
ویرایش دوم در خصوص نظر شما در قسمت نظرات:
اول اینکه \itshape با \textit دقیقا یکی نیستند و با هم در برخی از جاها متفاوت هستند(به عنوان مثال در محیط ریاضی نمی‌توانید از \itshape استفاده کنید). علت آن را در تعریف زیر از latex.ltxمی‌توان دید.
\DeclareTextFontCommand{\textit}{\itshape}
\def \DeclareTextFontCommand #1#2{%
\DeclareRobustCommand#1[1]{%
\ifmmode
\nfss@text{#2##1}%
\else
\hmode@bgroup
\text@command{##1}%
#2\check@icl ##1\check@icr
\expandafter
\egroup
\fi
}%
}
با توجه به تعریف فوق \textit دارای ویژگی‌های \itshape است اما عکسش درست نیست. در دستورات فوق هم به نحوه‌ِ عملکرد آن در محیط ریاضی و متن با دستور شرطی \ifmmode دلالت بر تفاوت عملکرد آنها در محیط ریاضی و متن دارد.
دوم اینکه دستور \itshape معمولاً برای متون بلند استفاده می‌شود و آرگومانی ندارد و باید در یک گروه بندی مثل پرانتز قرار گیرد تا اثر آن در محدوده‌ی آن محدود کننده باشد. به عنوان مثال شما اگر آن را در یک محیط قرار دهید تمام آن محیط را تحت تاثیر خودش قرار می‌دهد.
اما ماکروی \textit دارای یک آرگومان است و محدوده‌ی آرگومانش تحت تاثیر آن
قرار می‌گیرند.
{\textit italic text}
\textit{italic text}
در قسمت نظرات فرمودید چرا در تعریف emph از ایتالیک استفاده شده است. در پاسخ به شما عرض می‌کنم که تفاوت دستور \em و ماکروی \emph مشابه \itshape و \textit است. در تعریف آن نیز در latex.ltxداریم:
\DeclareTextFontCommand{\emph}{\em}
......
دلیل اینکه چرا در دستور emph از ایتالیک استفاده شده را باید در مثال سطر 1 از خروجی بالا ببینید. چون قرار است در حالت متن عادی روی متن بر آرگومانش اثر گذاشته و جهت تاکید آن را به حالت ایتالیک تبدیل کند. اما توجه کنید در حالت ریاضی عملکرد \emph این چنین نیست (اگر چه در حالت ریاضی در محیط ایتالیک برای متن قرار داریم). حال به سطر 2 از خروجی بالا توجه کنید و عملکرد ماکروی\emph را در حالت متن ایتالیک ببینید که آرگومانش را به فونت پیش‌فرض متنی تبدیل کرده است. حال همین عملکرد را در محیط ریاضی اگر داشته باشیم ماکروی\emph علناً تاثیری ندارد (در واقع تاثیری دیده نمی‌شود)چرا که تمام متن‌ها (نه عملگرها که به صورت ایستاده هستند و یا متنونی که تحت تاثیر \mathrm{text} قرار دارند) به صورت ایتالیک هستند و در واقع تاکید شما بر کلمه تاثیری ندارد. اینکه سلیقه‌ی شما این است که چرا ازslanted استفاده نشده و از نظر شما بهتر است قابل احترام است ولی در ساختار ریاضی نوشتن این‌چنین چیزی در تعریف \emph کنونی تعبیه نشده است ( لااقل در حد اطلاعات محدود من). اما اگر بخواهید از ساختار slanted در محیط ریاضی به جای \emph بهره بگیرید می‌توانید استفاده کنید.
در صفحه‌ی 13 از کتاب The TeXbook از کنوث می‌خوانیم:
Notice that two of these faces have an "oblique" slope for emphasis: Slanted type is essentially the same as roman, but the letters are slightly skewed, while the letters in italic type are drawn in a different style. (You can perhaps best appreciate the difference between the roman and italic styles by contemplat- ing letters that are in an unslanted italic face.) Typographic conventions are presently in a state of transition, because new technology has made it possible to do things that used to be prohibitively expensive; people are wrestling with the question of how much to use their new-found typographic freedom. Slanted roman type was introduced in the 1930s, but it first became widely used as an alternative to the conventional italic during the late 1970s. It can be beneficial in mathematical texts, since slanted letters are distinguishable from the italic letters in math formulas. The double use of italic type for two different purposes—for example, when statements of theorems are italicized as well as the names of variables in those theorems—has led to some confusion, which can now be avoided with slanted type. People are not generally agreed about the relative merits of slanted versus italic, but slanted type is rapidly becoming a favorite for the titles of books and journals in bibliographies.
در متن فوق از زبان کنوث می‌خوانیم:
توجه کنید که دو مورد از این صورت‌ها دارای یک شیب "مورب" برای تأکید هستند: نوع slanted که به طور اساسی مشابه با رومن است، اما حروف کمی چسبیده به هم هستند، در حالی که حروف در نوع italic به سبک دیگری کشیده می‌شوند. (شاید بتوانید با تامل در حروفی که در چهره خنثی قرار ندارند، تفاوت بین سبک‌های و ایتالیک را درک کنید.) در ادامه کنوث بیان کرده: نوع slanted roman در دهه‌ی 1930 معرفی شد، اما ابتدا در اواخر دهه 1970 به عنوان گزینه‌ای جایگزین برای ایتالیک سنتی مورد استفاده قرار گرفت. این در متون ریاضی می‌تواند سودمند باشد، زیرا حروف slanted از حروف ایتالیک در فرمول‌های ریاضی قابل تشخیص است.
استفاده‌ی دوگانه از نوع ایتالیک برای دو هدف متفاوت (به عنوان مثال، هنگامی که احکام قضیه‌ها و همچنین نام متغیرها به طور ایتالیک در آن قضایا قرار گرفته‌اند) باعث سردرگمی شده است، که اکنون می‌توان برای دوری از این مشکل از نوع slanted استفاده کرد.
مردم به طور کلی در مورد شایستگی نسبی slanted در مقابل italic موافق نیستند، اما نوع slanted به سرعت در حال تبدیل شدن به مطلوبی برای عناوین کتاب‌ها و در فهرست مجلات می‌شود.
موفق باشید.
